اخبار

داشتم بیمار میدیدم ناگهان گوشی موبایلم به صدا در امد تا جواب دادم صدایی گریان و مضطرب گفت به دادم برس زندگیم رفت، همسرم رفت، فنا شدم، سراسیمه خودم را به ماشین رساندم دیدم سویچم جا مانده سوار ماشین عبوری شده و خودم را بر بالینش رساندم دیدم ماساژ میدهند و بر دنده هایش فشار می اورند و همسر پزشکش بر سر میزند ؛من هم با هر فشار بر سینه همکارم گویا سینه من فشرده میشد و قلبم سنگین میشد یاد روزهایی افتادم که تا صبح نبض مریض توی دستم بود مبادا قطع شود و من متوجه نشوم!! حالا نبض همکارم، هم دانشکده‌ام، هم دوره ام (اصلا چه فرقی می کند!!) ایستاده بود و من چقدر دیر فهمیدم... اما امان از این روزگار بی رحم که آفتاب نورانی یک مادر ،یک پزشک،یک درد کشیده ؛را با یک دل دریایی و پر از محبت به غروب غمگین زمستانی تبدیل کرد و بهار پرویز ونوگلهایش مریم و محمد را خزان کرد.آری چه سخت و طاقت فرسا بود این صحنه که دکتر پرویز گفت: خواهشی دارم به خدایتان قسم جلودارم نباشین میخواهم صورت به صورت افسانه بگذارم و برای اخرین بار بغلش کنم و ببویمش که دیگر گلم در خاک میرود و دست من کوتاه. چه صحنه دردناکی هیچ انسانی طاقت دیدن این صحنه را نداشت. اشک امانمان نمیداد چرا خودم را جای دکتر کریمی میدیدم. از تمام مشقت های دوران پزشکی از شب نخوابیها از انتظار همسر و فرزندانمان از نبود وجودمان در کنارشان و حسرت همیشه فرزندانمان از دیدارمان، همه برایم تداعی میشد، دوست داشتم فریاد بزنم خدایا چرا ؟ سایر همکاران پزشک آمدند اشک بر گونه هایشان و بغضی دردناک در گلویشان که از نگاه حاضران معلوم بود، من درکشان میکردم حسشان میکردم، آنها هم احساس من را داشتند و خود را جای دکتر کریمی و همسر شهیدش میدیدن، آری چه سخت و چه غم انگیز است. پزشک باشی و دست خودت از درمان عزیزت قاصر باشد. این لحضه ها رابا چند معامله میکنند، با سیم و زر یا((وظیفه شان هست پولش را میگرند )).
یاد محمد و مریم فرزندان خردسال دکتر عموزاده که می افتم اشکم جاری می شود فرزندان خودم برایم تداعی میشوند. غم بی مادری چند است و غم پزشک بودن و نبودن در کنار فرزندان چند؛ چه زمانه بی رحمی، بوی مرگ می دهد. خدایا خودت گشایشی دلمان گرفته است.

(دل نوشته دکتر شهرام کارگر متخصص قلب و عروق در پی شهادت مدافع سلامت دکتر افسانه حسنوند عموزاده همسر آقای دکتر پرویز کریمی فوق تخصص نورولوژی اطفال)