اخبار

مرضیه آزادی در ادامه افزود: برچسب گذاری می تواند به احساس شرم از ابتلا به بیماری، کاهش حمایت اجتماعی و اعتماد به نفس و در نتیجه انزوای اجتماعی بیماران منجر شود. چنین بیمارانی احساس می کنند هرگز در جامعه پذیرفته نخواهند شد و در نتیجه فرصت های موجود برای طلب کمک و پیگیری درمان و بهبود را از دست می دهند.وي اظهار داشت: در نقطه مقابل، بسیاری از مردم از بیماران روانی می ترسند و گمان می کنند این بیماران و خانواده هایشان خطرناک یا غیرقابل پیش بینی و پرخاشگرند ولی واقعیت این است که بسیاری از افراد پرخاشگر، مبتلا به اختلالات روانپزشکی جدی نیستند و بسیاری از بیماران روانی خود قربانی خشونت هستند تا عامل خشونت. برخی نیز گمان می کنند هیچ امیدی به بهبود نسبی یا کامل بیماران روانی وجود ندارد.کارشناس ﻤﺴﺋول سلامت روان مرکز بهداشت شهرستان ایلام در ادامه اين بحث ابراز داشت: شاید مقایسه بیماران روان و بیماران سرطانی بتواند به رفع این اعتقاد غلط بیشتر کمک کند. در گذشته سرطان نیز با انگ و واکنش های منفی اطرافیان از جمله اجتناب از بیمار و خانواده اش همراه بود و به عنوان یک بیماری لاعلاج شناخته می شد ولی امروزه سرطان توسط بسیاری از مردم به عنوان یک بیماری قابل درمان شناخته می شود و برچسب گذاری نسبت به آن کمتر شده است.وي بيان داشت: راه های زیادی برای مقابله با انگ و کاهش اثرات منفی پیشداوری های اطرافیان وجود دارد. یکی از این راه ها تقویت حمایت اجتماعی است. بدین ترتیب که خانواده ها و بیماران باید برای ایجاد یک شبکه اجتماعی تلاش کنند.. برای این کار می توان از برخی از اعضای فامیل و دوستان که که بیشتر حمایتگر هستند و درک بهتری از بیماری دارند، کمک گرفت یا حتی خانواده ها و بیمارانی که با بیماری های مشابه دست وپنجه نرم می کنند نیز می توانند باهم ارتباط برقرار کرده و شبکه اجتماعی قابل اطمینانی فراهم آورند. آزادی در ادامه يادآوري كرد: راه دیگر مبارزه با نگرش های منفی و تلاش برای اصلاح آن است که راهکار آن فرهنگ سازی، اراﺋﻪ اطلاعات صحیح به مردم و اصلاح پیش فرض های غلطی است که سال ها با آن زندگی کرده ایم و برای این کار رسانه ها می توانند بسیار کمک کننده باشند.